arctic running

revalidatie laatste fase ....

Moonlight

Zilver licht en felle glinsters, bij ondergaan van de zon. Gelijk al bij het station valt het lopen zwaar. Nicole keert terug naar huis, de koude lucht slaat op haar strot. Ik vind het prima zo. Het heeft stevig gesneeuwd, ook het asfalt is met een dempend laagje bedekt. Voorzichtig aan in de eerste afdaling. Ik neem dezelfde weg als vorige week zondag. Vrij in het begin een lang stijgsel naar Durnal. Het karrespoor is moeilijk te belopen, onder een vers laagje sneeuw van een paar centimeter zit een opgevroren laag oude sneeuw, op plekken een verraderlijke combi, regelmatig glijdt mijn schoen zijwaarts weg. Zware kost, ik zweet als een otter, ondanks de kou. Boven mij begint een halve maan goed zichtbaar te worden in de vorderende schemer. De witte poolvlakte waardoor ik naar boven ploeter schijnselt blauwig LED-licht. Een weerkaatsing van de wolkenloze hemel, beredeneer ik, maar ik zit er vast naast. Het landschap is desolaat, ziet er anders uit dan normaal. Na Durnal daal ik af door een ruig stukje bos. Hier al een tijd geen mensensporen meer, wel zie ik de stapjes van een zwijn. Het is stil in het bos, eenzaam stil, en de maan wint het langzaam van het daglicht. Bij mijn laatste twee hellinkjes op een uur van huis bedenk ik me dat ik totnogtoe alles hardgelopen heb. Ik voel nergens echt pijn, de gevoelige plekjes zijn vertrouwd gevoelig, geen reden tot haperen.

Als ik na Durnal de afdaling weer inzet het eigen dal in zie ik mijn schaduw in de sneeuw. De maan geeft veel licht, en de sneeuw werkt als een spiegel. Maar als ik weer in het bos kom zet ik mijn lamp toch maar op mijn kop. Tegen het einde van de afdaling op een steil stuk ga ik even wandelen. Mijn knie voelt wat week en ongezellig, ik vat het maar op als een teken. Een ree kruist het pad, schrikt van mij en kruist het pad nog eens. Het dier lijkt enigszins van de leg. Twintig minuten later passeer ik het stationnetje weer. Ik wandel de laatste paar honderd meter naar huis. Knie hield het, ik ben trots op Knie. Hij mag na de Kerst weer mee op langer avontuur. Tot die tijd nog maar even consolideren…..

Stijgende lijnen

Alle herbegin is moeilijk...

Reva

Zo langzaam mogelijk naar beneden lopen. Langzaam hardlopen eigenlijk, een ingewikkelde formule. Uiteindelijk blijkt naar beneden wandelen dan ook logischer. In de gebruiksaanwijzing van mevrouw de dokter staat dat de eerste hernieuwde loopmeters strak en glad moeten zijn. Over water zeker. Maar er is in de buurt even geen geschikt loopwater. Bergop gaat beter. Bergop drukt op een ander deel van de knie, is hiermee bewezen.

Revalidatieloopjes. Een drama, zou ik weken geleden bedenken, vermoed ik. Nu blijken ze eigenlijk wel interessant. Ik denk aan hardloopschema’s om te komen van een wandelaar naar een halfuur doorloper. Daar ben ik deze dagen ook min of meer mee bezig. Na een half uur ben ik bijna 5 kilometer verder. Het einde van mijn schema. Niet dat ik een schema heb, maar mijn knie geeft aan dat het weer even mooi is geweest. Tijd om een stukje te wandelen.

Na het eerste tussenwandelingetje kan het wel weer wat harder tot aan een steil stuk dwars door het bos. Han en Nicole zijn er vandoor. Dit soort revalidatieprocessen verlopen het best alleen natuurlijk. Weer op het asfalt aangekomen valt het me op hoe steil alles naar beneden loopt in deze omgeving. Daar sta je normaal niet zo bij stil eigenlijk. Zelfs wandelen wil hier niet echt op een prettige manier. Ik draai de zaken eens om in zoektocht naar pijnvrij voortbewegen en loop een meter of honderd achterstevoren naar beneden. Dat gaat makkelijker, maar de angst om achterover te kukelen maakt het er niet fijner op. Zijwaarts huppelen dan. Ook geen succes. Dan toch maar weer wandelen. Het wordt een boeiend bewegingsonderzoek.

Het lijf is inmiddels wakkergeschud. Het hart wil pompen, ik durf alleen niet zo goed. Het holle weggetje bij Crupet naar boven over de losse keienzooi. Kort maar krachtig. Lekker even hard uithalen. Boven ben ik moe. Het is duidelijk dat de knie wel weer klaar is voor vandaag. Nog een kilometer of vijf naar huis. Een aardige cooling down wandeling. Bijna thuis lukt het dan nog een kilometer in een hogere versnelling.

Revalidatieloopje drie bezegelt een opgaande lijn. De volgende try out wordt een uurtje non stop lopen in duinse omgeving. Hoop dat het onderstel dat dan trekt.

Haat liefde

reflectie

...
we liepen dagen, nee maanden
met kramp en wurgen
verzwaard van pijn en moei
wegen lang, moddersporen, bossen door
Uitgeput en klam van zweet
smachtend naar water
verlangend naar voedsel
tot spieren scheurend verstrakten
pezen schurend kraakten
benen weigerden
en ons gemoed ons verliet

we noemden dit hardlopen

Morgen maar weer eens wat loopschoenen aantrekken....

revalideren

winterbandentijd

marche de noel a Spontin

Lang duurde het niet. Een klein arctisch rondje over een vrieswinddroogstralend plateau boven Spontin. Kniehoog was op plekken de sneeuw opgestuifd. Een kudde gele jasjes struikelend door een poollandschap. Het eindigde een uur of wat na het begin.

Het liep, hoewel niet constant vanzelfsprekend. Maar het kwam vooruit. Met plezier, toch even zweten en bijkletsen met Henry, vol nog van New Yorkse energie, 6 kilo lichter dan in de zomer...

Altijd lachen met de club. Favoriete huisvrouwenonderwerpen besproken. De pondjes, de maten, het weer en de ronde van Belgie. Ach ja en de knie ook, deze keer.