arctic running

revalidatie laatste fase ....

Moonlight

Zilver licht en felle glinsters, bij ondergaan van de zon. Gelijk al bij het station valt het lopen zwaar. Nicole keert terug naar huis, de koude lucht slaat op haar strot. Ik vind het prima zo. Het heeft stevig gesneeuwd, ook het asfalt is met een dempend laagje bedekt. Voorzichtig aan in de eerste afdaling. Ik neem dezelfde weg als vorige week zondag. Vrij in het begin een lang stijgsel naar Durnal. Het karrespoor is moeilijk te belopen, onder een vers laagje sneeuw van een paar centimeter zit een opgevroren laag oude sneeuw, op plekken een verraderlijke combi, regelmatig glijdt mijn schoen zijwaarts weg. Zware kost, ik zweet als een otter, ondanks de kou. Boven mij begint een halve maan goed zichtbaar te worden in de vorderende schemer. De witte poolvlakte waardoor ik naar boven ploeter schijnselt blauwig LED-licht. Een weerkaatsing van de wolkenloze hemel, beredeneer ik, maar ik zit er vast naast. Het landschap is desolaat, ziet er anders uit dan normaal. Na Durnal daal ik af door een ruig stukje bos. Hier al een tijd geen mensensporen meer, wel zie ik de stapjes van een zwijn. Het is stil in het bos, eenzaam stil, en de maan wint het langzaam van het daglicht. Bij mijn laatste twee hellinkjes op een uur van huis bedenk ik me dat ik totnogtoe alles hardgelopen heb. Ik voel nergens echt pijn, de gevoelige plekjes zijn vertrouwd gevoelig, geen reden tot haperen.

Als ik na Durnal de afdaling weer inzet het eigen dal in zie ik mijn schaduw in de sneeuw. De maan geeft veel licht, en de sneeuw werkt als een spiegel. Maar als ik weer in het bos kom zet ik mijn lamp toch maar op mijn kop. Tegen het einde van de afdaling op een steil stuk ga ik even wandelen. Mijn knie voelt wat week en ongezellig, ik vat het maar op als een teken. Een ree kruist het pad, schrikt van mij en kruist het pad nog eens. Het dier lijkt enigszins van de leg. Twintig minuten later passeer ik het stationnetje weer. Ik wandel de laatste paar honderd meter naar huis. Knie hield het, ik ben trots op Knie. Hij mag na de Kerst weer mee op langer avontuur. Tot die tijd nog maar even consolideren…..