16 juli, Bocq (25 k)
Industrial running
Ik ben ruim twee uur onderweg en heb net Philippe en Nicole opgepikt voor een stevige trainingsronde. Gerommel in de lucht, voor ons, gedonder. Het lijkt op een nabije toekomst met bliksem en stevige regen. Vijf minuten later barst het los. Geheel onprettig is het niet, we zijn toch al nat van het zweet. Het is al de hele dag behoorlijk warm, al is het geen 30 graden meer, zoals de vorige week. Ik trek mijn shirt uit, vanwege een schurende tepel, en we rennen door. We kunnen kiezen: naar beneden over een steil keienpad of een afdaling door kniehoog gras, lekker zompig met dit weer. Beide geen prettige vooruitzichten. Philippe oppert een derde mogelijkheid. Als we nog een stuk stijgen komen we uit bij een gite, en vandaar moet het mogelijk zijn om door een steengroeve af te dalen.
We kijken Nicole even aan. De keuze is snel gemaakt, het wordt de steengroeve. Zeiknat komen we boven bij de gite aan. Philippe zoekt een weg door een veldje naar iets wat erachter ligt. We passeren een paar waarschuwingsborden met ‘Danger!’ en ‘Explosives!’, boeiende lectuur. Aan het einde van het veld gaapt een groot gat in de horizon. De wereld lijkt hier opeens op te houden. We staan boven een enorme afgrond, schuin links onder ons steekt een tachtig meter hoge plaat Naamse hardsteen uit het dal naar boven en wat er direct onder ons gebeurt is vanaf de plek waar we staan niet precies te zien. Schuin beneden ons zien we een soort maanlandschap, met een doolhof aan brede rijbanen voor bulldozers en zware roestige 6x6 kiepwagens. Helemaal beneden zie ik de bovenste helft van een jacobsladder uitsteken. Verder veel boeiend roest. Het is vrijdagavond, er wordt niet meer gewerkt in de mijn.
Het is alsof een reusachtig monster hier een hap uit het heuvellandschap heeft genomen, het levert gemengde gevoelens op. Aan de ene kant is het een lelijk stuk landschapsverwoesting. Natuurschoon is hier opgeofferd uit economische overwegingen. Aan de andere kant heeft menselijk ingrijpen hier een imponerend industrieel landschap opgeleverd.
We zijn er alle drie van onder de indruk en blijven in de nog steeds stromende regen even staan om het schouwspel op ons in te laten werken. Dan beginnen we aan de afdaling over de brede grindbanen. Het is een heel gepuzzel om de juiste weg te vinden in dit labyrinth. Een paar keer loopt het spoor dood op een afgrond en moeten we terug omhoog naar de laatste afslag om een andere optie te testen. Dan breekt de zon door achter ons en zien we beneden in het dal een bijna ronde regenboog verschijnen. Stralen regenwater spoelen nog steeds het zweet van onze smoelen, en wat we waarnemen is moeilijk in woorden te vatten. Inmiddels zijn we een aardig eind de mijn in afgedaald. Philippe vraagt ons later of we ook de draden in de rotsen hebben gezien, die nodig zijn voor de ontsteking van de dynamiet... Ik heb ze gemist. Helaas, want deze kennisname zou ik graag in mijn cv hebben opgenomen... Ik had meer oog voor de aanzwellende stroom naast me. De bakken regenwater zoeken een weg naar beneden en vormen een kolkende massa modderwater. We springen er regelmatig overheen op ons pad naar beneden. Diep in het dal aangekomen is de regenboog verdwenen en ook de regen houdt het voor gezien. De laatste paar honderd meter lopen we door het wagenpark en groot materieel van de mijn naar de uitgang.
Aan de overkant van de weg gaat het mijnlandschap door. We passeren een steenzagerij waar blokken steen van een paar kuub langzaam in plakken worden gezaagd. Om ons heen liggen heuvels ‘zaagafval’, grote steenhompen die gebroken zijn bij het zagen. Ruwe steen met één gladde kant. Nicole kijkt haar ogen uit, haar steenhouwershart slaat een paar slagen over. We klunen een stukje langs het hek en vervolgen onze weg via het asfalt weer naar boven, de Gayolle op, die steil naar Evrehailles kronkelt. Maar bij mij wil het niet meer echt. Ik ben kapot na bijna drie uur, maar ook onder de indruk van dit staaltje industrial running, dat ongepland ons pad kruiste...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten