sneeuwpret

Tis 2011 en we leven allemaal nog...

Nieuwjaarsduik

De oprit is glibberig en de weg naar de camping aflopen is best een hele klus. Ik voel zeven verschillende vormen half gemolten ijs en sneeuwvarianten onder mijn profiel wegglijden. Het is vroeg in de ochtend en grauw mistig. Lekker even lopen, weg van het volk in ons huis. Het hoofd zit vol. Met volk, met de resten van onverwerkte doses alcohol en slaaptekort en met de wegebbende nastress van Nicole’s bloedproppen.

Tot in het bos weet ik mijn voeten droog te houden, maar bij de verruïneerde stuwdam in de rivier vlak onder ons huis is het kiezen tussen een modderbak of een ijsklimpartij. Ik ga voor optie één. Natte voeten in ruil voor een passage zonder kleerscheuren. Even later loop ik vlak langs de rivier over een weg waar een 4x4 is gepasseerd. Ik kan in de scheenhoge en na vijf dagen dooi ingeplempte sneeuw kiezen uit vier bandbrede sporen waarin ik mijn voeten kwijt kan. Een mooie training, maar zwaar, want de diepe sporen dwingen me mijn voeten hoog op te tillen. Na een paar honderd meter verlies ik het ritme, blijf ik met één schoen achter een sneeuwrand hangen en duik ik head first voorover in de sneeuw. Tis even wennen...

Ik denk even aan Dirk Jan, die in ons huis baalt van de schade aan zijn auto, veroorzaakt door Chouchou, die in al zijn enthousiasme gisteren met zijn zware fourweel drive bulldozer de deur van Dirks karretje ontwrichtte... Materiële schade, maar toch...

Het is niet koud, mijn jasje kan uit, ik ben opgewarmd. In Bauche liggen metershoge hopen smeltende sneeuw, maar na al die dooi is het asfalt nog steeds niet sneeuwvrij. De lichte vorst van vannacht heeft van veel stukken weg een ijsvlakte gemaakt. Ik loop naar boven via het bos om even te kijken hoe alles erbij ligt. Maagdelijke stukken sneeuw en modderbaden wisselen elkaar af. Er liggen nog steeds grote massa’s sneeuw overal. Er is zoveel gevallen dat het hier nog wel een paar weken ligt. En ik sluit niet uit dat er volgende week weer een laagje bijkomt. In een soort sneeuw/moddergeul omhoog beland ik in een doolhof van takken van een omgevallen eik. In zijn val heeft de eik nog wat omwonend kleiner boomgrut meegenomen. Ik worstel me klimmend, glibberend en kruipend door het obstakel heen. Op het open stuk van de helling ligt dan weer een dik pak sneeuw. Als een dressuurpaard probeer ik erdoorheen te ploegen, maar na een paar minuten geef ik hijgend op. Ik wandel de laatste 50 meter naar het bos, waar de sneeuw weer penetrabel is. Aardig gesloopt kom ik na 45 minuten aan bij de renclub in Evrehailles. José komt net aan met zijn auto en ik help hem twee kratten bier uitladen voor straks na het lopen. Tis tenslotte de eerste training van het nieuwe jaar.

Het is voor enkelen even schrikken als ik over Nicole’s malheur vertel. Gelukkig reageren ze opgelucht op het feit dat ze al had uitgevonden op internet dat longembolie en marathon geen onmogelijke combi is. Dan vertrekken we voor een uurtje sneeuwstampen boven langs het Maasdal. Uitzicht met een gouden randje: Strak blauwe lucht hierboven en een Maasdal onder ons vol mist. De rivier is niet zichtbaar, maar het plateau aan de overkant schijnt in alle pracht.

Na de loperij bier en chips. Een degelijk ontbijt om half twaalf, maar ik houd het na een zoet vrouwenpintje voor gezien. Ik bedenk een sneeuwvrij parcours naar huis, vergis me daarin natuurlijk en ploeter in een dik half uur naar huis. Geen slecht begin van een nieuw jaar zo... toch?