Na zes jaar Spaanse bak op vrije voeten! Vreemd idee. Eigenlijk voelt het heel instabiel. Een jaar of twee en wat maanden ken ik Paul nu. Plus een paar extra maanden via briefuitwisselingen. Dat schept een band, een typische band. Hij daar ik hier. Maar nu komt hij naar hier, want de Spanjaarden laten hem vrij.
Ik lig er uren wakker van. Pieker. Waar moet hij wonen, hoe moet hij bellen, hoe komt hij aan geld, aan sociale contacten, aan een toekomst. Dan besluit ik dat dat gelukkig niet mijn probleem is.
Vanochtend maar wat gaan lopen voor de zekerheid. Lopen is altijd goed. Weer hopeloos rul zand op het strand. Ik doe toch maar de duinen. Het gaat te hard, merk ik na twintig minuten. Geen wonder dat ik al halverwege mijn rondje ben. Ik maal en maal. 'Bardo's', denk ik. De buddhisten zien Bardo's als omkeerpunten in het leven en in de dood. Dode punten, zeg maar. Het moment tussen uitademen en inademenen. Tussen de dood en nieuw leven. Tussen wakker zijn en slapen. Tussen start en finish. Tussenmomenten. Mooie gedachte.
Voor Paul misschien ook een Bardo. Ergens hoog in de lucht in een vliegtuig. Tussen gevangenschap en vrijheid. Adem in adem uit. Te zen allemaal misschien. Ik loop het laatste stukje terug over het strand. Trek mijn schoenen uit. Loop door het zeewater, over het zand, door het water. Kan de bardo hier niet helemaal vinden. Maar je kunt ook niet alles hebben....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten