woensdagmiddag aan t strand

Vlaklopen, zand

Blauw

Het eerste stuk vanaf de strandtent waar ik start is listig. Het zand lijkt hard en goed renbaar, maar dat is het niet. Het kost me veel energie. De nieuwe fysio heeft mijn been blauw bestickerd. Ik ga testen of de tape het houdt in de zee. Na een tijdje is het zand prettiger geworden en loopt het soepeler. Ik zoek op de brede zandplaat een paar minuten het water op. De tape lijkt te houden. Het water is redelijk in beweging, het ebt weg. De zee is groen en schuimt, de lucht loodgrijs. Het waait. Niet heel hard, laten we zeggen dat het uitwaait. Kwallen drijven dood aan land. Ze liggen als blauwgeleiige molshoopjes op het zand, in alle maten. Een stuk verder op het strand een zwerm bonte zeekippen. Zwarte, bruine, witte... Meest meeuwen. Apart van de zwerm staan drie Jan van Genten, gekke beesten, onwennig, verdwaald. De meeste vogels waggelen -verstoord door mijn geren- wat aan de kant. De Jan van Genten vliegen weg. Ik zie en voel snel waarom de vogels daar bivakkeren. Er is net een lading verse schelpen aangespoeld. Veel mosselen, een feestmaal. Blij dat ik geen vogel ben. Al dat zand in je vreten... tussen de schelpen zit veel scherps, voel ik. Dat komt vast door die vogels, die de schelpen op hun kant leggen, waardoor ik op de gekartelde schelpenranden stap. Het masseert.

Ik zie in de verte de bouwsels van Kijkduin, ik ben nu goed warm. Dat duurt lang op zo’n vlak stuk. Er is weinig volk. Een vrouw kijkt naar de zee, aan de rand tot waar de golven komen. Ik denk dat ze verdrietig is. Relatie gesneuveld, ouder overleden. Of ontslagen. Of psychotisch. Of aan het uitwaaien. Dat kan ook nog met dit weer. Kijkduin. Tijd over. Ik loop door. Hard strand, schelpenloos en niet eens kwallen. Een groepje serieuze volwassenen in gesprek, ernstig. Wandelaars. Op woensdagmiddag? De hoofdman is ook op blote voeten, herkenning... Collega’s in training.

Het is tijd. Ik keer om, zelfde parcours, andere kant op. Ik loop een minuutje voluit, vermoeiend. En dan een stuk langzaam. Dat herhaal ik een paar keer. Buiten adem. Zo! Sloof ik me ook eens uit. Intervallen, heet dat. Geloof ik. Volgens het boekje.

Zo’n uurtje strand is snel om op deze manier. Net een soort samenvatting van een uitgebreide strandwandeling. Compact luchten. Zonder warme chocolademelk en appeltaart (hmm lekker!). Jammer.