Loopweekend met mixed feelings, 24 k, 12 k, heet, benauwd
Tegenkracht
Noem het tegenkracht. Tegenwind bij windstilte. Zo voelde het een beetje. Iets gaat vanaf de eerste stappen niet zoals gepland en bedoeld. Tussen Den Haag en Katwijk. Misschien waren het de hitte en de benauwdheid. Misschien een periodiek dipje. Misschien nog wat vermoeidheid van afgelopen tijd. Feit is dat het hét niet was. Stroef beginnen, opstroeven, doorstroeven. En er niet uit uitkomen.
Ik moet toegeven dat Nederlandse loperijen me nooit echt geboeid hebben, behalve als ik met mijn blote voeten het zeewater kan beroeren. Te lang achter elkaar één richting op. En om in de zon die niet stond ingepland een lang end te gaan draven was wellicht wat onhandig. Nou ja. Zoiets noem je dan maar een training. Is het nog ergens goed voor. Weten we dat ook weer.
Twee dagen later ging het beter. Nieuwe parcoursen verkennen, het plateau op naar het zuiden, richting de Maas. België dus. Dat scheelt alvast weer. De mannen van de club komen me uitdagen. ‘Huh! Die trail is niet helemaal gelukt hè?’ Onderhuids sarcasme. Gelukkig is dat bij Belgen niet zo hard. Licht gekrenkte egootje wellicht.
Ik loop soepeler dan twee dagen geleden, niet hard, voel mijn enkel nauwelijks over de soms toch moeilijke ondergrond. Ik klets met Henry. Die probeert er nog van te maken wat er van te maken valt. Voelt zich slecht, acht kilo zwaarder. Zijn vrouw voelt zich nog zwaarder en beroerder. Maar New York nadert. Er moet nog stevig getraind. Ze zetten door. Berangère zie ik lopen. Zij springt een beetje als een hinde. Een soort zweefpas. Mooi om te zien, maar het lijkt me energievretend. Het omgekeerde van Chi-running, zeg maar. Het is benauwd, geen fijn renweer. 'Laf weer', zou Siem zeggen. Beter bos in de zomer. Koeler, meer zuurstof en schaduw. We naderen het dorp. De haantjes van de club trekken nog een sprintje. Ik pas, te warm. Ben wel weer blij zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten