Weer eens een ander strand...
Op Vlieland
Naar het westen rent een man, het strand af de zee in. Land houdt op, een witte vlakte zeegroen golvend. De zee trekt zich terug, de man rent door. Meters, kilometers verder naar het westen. Dan waait wind. Eerst een stuk mee, oostenwind. Tot na een tijd de man draait, zijn rug keert naar het westen. Dan waait wind tegen. Tegenwind. Eenvoud. Zon, wind, wapperende kuif, blote tenen, harde zandplaat, schelpen. De man ziet voetsporen. De zijnen. Geen mens, een man. De zee, het zand, kilometers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten