Duisternis

Weer eens een ander jachttafereel

Bat’s party

Het dalletje tussen de bronnen van Spontin en het dorp zelf is spookachtig in het donker. Het schijnsel van de hoofdlamp weerkaatst deels in de fijne wolkjes lichte waterdruppeltjes die overal hangen. Ook in mijn eigen adem weerkaats het felle licht, waardoor een soort blinde vlek onstaat. Ik hoor slechts gedempt geruis van de rivier.

Ik loop door een school witte nachtvlindertjes heen. Een vreemde gewaarwording eind november, ze reageren zichtbaar op het licht. Dan komt er een vleermuis de lichtbundel invliegen als een joint strike fighter. Ik schrik even. Het diertje is op jacht naar de vlinders, vermoed ik. Vijftig meter verder hetzelfde tafereel, nu met twee vleermuizen die van achter me het licht in schieten. Toch lichte huiver...

Het lopen valt mee, na vorig weekend. Bijna twee uur op stap en op wat enkelprotest na geen malheur in de benen. Knie ok, bovenbenen ok. Het scheelde wel om rustig aan te lopen en bij inname van enkele winegums zelfs even stapvoets te gaan. Va piano, va piano...

Ik klauter na de vleermuizen door een vochtig bos het plateau op, laat het spookdorp Spontin in de diepte achter me. Bijna boven voel ik, op een door een ijverige boer ondergeploegd stuk pad, mijn enkel nog een paar keer flink. Hier helpt de tl-balk op mijn voorhoofd weinig. Het oneffen stuk is nauwelijks in te schatten. Laterale krachten hebben vrij spel op mijn poten en nemen het er even flink van. Ik vervloek de boer, moet toch iemand de schuld geven. Na 150 meter krijg ik mijn pad weer terug, zij het flink vernacheld door wielsporen van een zware tractor. Iets meer dan twee uur gelopen, verklapt mijn uurwerkje als ik bij Dorinne een stuk asfalt bereik. Mijn enkeltje zwelgt van geluk, de rest van mijn lijf doet er het zwijgen toe. Zo ver van huis is het niet meer. Ik voel nu toch langzaam Battice terug in mijn gestel.

Het stuk terug het dal in is even afzien. Slecht zicht, een bladerendek op het pad dat venijnige keien bedekt en intredende moeheid wegen met de stap zwaarder. Uiterst tevreden toch draai ik even later bij de camping het laatste pad naar boven op. Nog een kilometer, weet ik. Even later sta ik in een warme kamer waar Nicole verwoed haar nieuwe computertje aan het inwijden is, naast een gloeiende kachel... De vleermuizen zijn hier ver weg.

http://www.runmap.net/route/759017