Slag bij Battice
Op een druilerige zondag overstroomt Belgie en ons beekje doet enthousiast mee. Een geschikt moment om gezellig op stap te gaan met 850 anderen. Een wedstrijd, da’s weer even geleden. Een mijl of twintig over asfalt, met vier heuse heuveltoppen, de ’quatre cimes’. Het vertrekt allemaal in Battice, in het Land van Herve. Naast Nicole en Chouchou doet ook José mee van de club, en Mumu loopt de zes kilometer, haar eerste wedstrijd. Een hele overwinning.
Ik heb Olne over twee weken in mijn achterhoofd. Geen idee hoeveel schade ‘Battice’ zal aanrichten. Ik neem mij voor rustig aan te doen vandaag, erg rustig aan. Nicole loopt voorop, ik volg. Ergens heel ver weg al loopt José, die is op dreef. Chouchou huppelt op en neer tussen ons en wat vooruit. Het gaat hem allemaal te langzaam. Na een paar kilometer merk ik al dat het niet optimaal loopt vandaag. Ik heb zware bovenbenen en voel mijn enkel vanaf de start. Licht, maar toch... Op allerlei manieren probeer ik mijn onderstel te ontzien. De asfaltwegen met veel rechtdoor zijn hard en wat slaapverwekkend, ook al is het landschap waardoor we rennen glooiend en niet onmooi. De sfeer om het parcours heen is goed. Veel mensen staan ons in de druilerige regenkou aan te moedigen en hier en daar maken locals er een feestje van met kratjes bier en harde muziek.
Na anderhalf uur krijgt Chouchou een sms van Mumu. Ze is een kwartier na ons vertrokken en als op twee na laatste gefinished op haar maidenrace. 6 km in 52 minuten. Geen tijd om van wakker te liggen, maar wel een dappere eerste stap op weg naar meer!
De wedstrijd sukkelt een uur of drie door. Na een kleine dertig kilometer gaat bij mij het licht langzaam uit. Chouchou is een eind vooruit, José al lang aan het bier, schat ik. Ik wandel een stukje. Nicole blijft doorgaan en ik raak achterop. Twijfel. Is het handig om mezelf helemaal te geven? Als de vierde vrouw met te dikke billen om hard mee te lopen me passeert haak ik maar weer eens aan. Vrouwen worden overal hard aangemoedigd. Het geschreeuw helpt ook mij vooruit. Dan de laatste ravito. Wat water, een paar meter wandelen... Nog twee kilometer te gaan. De paarden ruiken stal. Een clubje met een rustig tempo rent me voorbij en ik volg. De laatste paar meter afdaling. Klote om zo stijl over asfalt naar beneden te gaan op dit moment. De pijn schiet in mijn knie. Bergop daarna gaat het wel weer. We zijn weer terug in Battice en rennen een straat met huizen uit. Nu alleen nog een stijl klimmetje naar de finish. In de verte hoor ik de drums op de eindstreep. Het geeft energie. Genoeg energie om de laatste paar honderd meter naar boven nog even iets te versnellen. Aan de meet wachten Chouchou en Nicole me op. Ik ben kapot en voel me stom. En eigenlijk pas weer een beetje tevreden als ik tien minuten later achter een mooi rond en vol glas Val Dieu (brune) zit. Het maakt zelfs de locale stinkkaas met appelstroop goed eetbaar.
Vreemde loperij over zo'n Formule 1 parcours. Doe mij toch maar bos....
http://www.lesquatrecimes.be/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten