zwart wit

voor Han...

Avontuur met Piet

De roze balletten lijken dan passé hier in de Bels, maar de modderballetten zijn dat zeker niet. Als een ware John Deer 4x4 ploeg ik door de zware bagger naar boven, op een onbekend nieuw stuk parcours ergens far north east. Het betere crossterrein, tussen de diep uitgesneden wielsporen van de 4x4, gevuld met een onbestemd vochtig laagje, en het betere klei en glijwerk, omheind met een gemeen laaghangend electrocutielijntje, bedoeld om de wilde varkens op afstand te houden. Ik ben duidelijk niet het enige zwijn op stap in deze contreien.

Mijn deze week weer eens gewassen broek is terug bij af. Het heeft weinig zin om dat textiel aan een wasmachine toe te vertrouwen onder deze omstandigheden. Daar slijt het maar van...

Twee fermiers die nog aan het werk zijn met hun ‘New Holland’ kijken me wat verstoord en opstandig aan. ‘Wat mot die vent met zijn strakke pakkie in onze modder?’, denk ik dat ze denken. Ik groet ze en loop snel door. Je weet het niet hier in Wallonië. Nooit treuzelen. Ik weet niet zeker of ik wel op het goede spoor zit en echt veel daglicht is er niet meer. Tien minuten later kom ik op een Y-splitsing die ik herken, van een paar weken geleden met Henry, die zondag zijn New Yorkse beer wil gaan villen. Prettig idee om te weten waar ik zit, want mijn poten beginnen pijn te doen. Als ik de bagger achter me laat en een stukje asfalt tegenkom ga ik even een minuutje wandelen. Mijn bovenbenen apprecieren de geste, de afgelopen kilometers waren vet en zwaar. Dan Crupet, het voelt weer als een thuiswedstrijd. Alleen het holle weggetje nog en het klimmetje naar Durnal als zurige stijgers en daarna een half uurtje naar beneden...

Als ik de afdaling inzet, aardig gesloopt inmiddels, krijg ik gezelschap. Een enthousiaste border collie vindt het reuze gezellig dat er iets modderigs langsrent. ‘Piet’ - ik kon zo snel geen andere naam voor hem verzinnen- besluit mee te rennen. Na vijf minuten draaft Piet nog steeds rondjes om me heen. Ik zie hem niet meer altijd even goed, want Piet is meer zwart dan wit en het is inmiddels best wel donker geworden. Ik roep Piet tot de orde en stuur hem naar huis. Dat is beter voor ons beiden. Maar Piet begrijpt me niet helemaal, zelfs niet als ik hem met Pierre aanspreek. Hij begint vooral heel heftig te kwispelstaarten als ik tegen hem praat. Nou ja, Piet blijft. Weer een kwartier later probeer ik het nog eens, maar ik heb er weinig vertrouwen meer in dat Piet zelfstandig besluit om door het donkere bos helemaal in zijn eentje terug te draven naar Durnal. Uiteindelijk volgt Piet me tot thuis.

Nicole is blij verrast met mijn nieuwe vriend en besluit dat Piet nu van ons is. Eerlijk gevonden en hij stond niet op slot. We hebben een hond! Drie minuten later bedenken we dat het toch maar beter is om Piet in de auto te laden en uit te gaan zoeken waar hij woont. Als we na een klein zoektochtje Piets huis in Durnal vinden, zien we de schommel en glijbaan in zijn tuin staan. Ik denk dat een paar kinders erg blij zijn dat Piet weer thuis is...

http://www.runmap.net/route/748415