Woensdagochtend

even mezelf uitlaten

Standje druilstrand

Bulldozers op het strand. Ze ontvangen me met een grommend zware dieselbas als ik het geduinte afloop. Het winterse strand bij daglicht ziet er vreemd uit. Alsof er een oorlog heeft gewoed. De strandtenten zijn weg en er lijkt alleen nog stevig zand te liggen, doorploegd met voren van zware poid lourds. Een hondenuitlaatservicedame is goed voor een zwerm bont gekwispelstaart, de ouderenbond van Den Haag lijkt zijn maandelijkse stranduitje te hebben gepland vandaag. Ik moet even wennen. Zoveel prikkels had ik niet verwacht.

Een warm aangeklede hardloper haalt me in. Het is nog te koud om gas te geven, zegt mijn systeem. Ik zie dat de jongen die me voorbijspeert grote stappen neemt. Ik zoek zijn voetsporen en meet mijn stapjes in de zijne. Binnen twee van zijn stappen lukt het me makkelijk om er drie te zetten. Geen wonder dat hij zo hard gaat.

Als ik warm ben gedraaid loop ik Kijkduin al binnen. Dat is het nadeel van korte loopjes. De helft van de tijd ben je aan het warmdraaien. Een stukje door de duinen dan. Rechts aan de horizon een deel van de skyline van Den Haag onder uitregenende wolken, een mooi gezicht. Hier in de duinen slechts koude wind, geen regen. Ik denk aan komend weekend. Blij nog even wat te lopen, voor het gevoel. De laatste dagen de meteo een beetje bijgehouden. Sneeuw zou mooi zijn zondag. Een dempende laag dons. Vin chaud time. Maar als de blubber ook al echt bevriest wel naar voor de enkels. Als het land er in de Ardennen zo bijligt als bij ons in de Condroz is bevroren modder vrij dodelijk. Heuhhh, niet aan denken.

Ik passeer de radarantennes bij Duindorp. Het zit er weer op. Ik stap het zand af het beton op. Klaar voor zondag.