urban...
Stadsrennerij
Het is regenachtig, de woensdagavond is net gevallen, voelbaar. Mijn lijf wil lopen, mijn hoofd volgt. Ik neem een rugzakje mee en een extra fleece. Gek idee, stadsrennerij in Den Haag. Ik fiets een stukje naar het Vredespaleis, sluit mijn fiets af en haal de kerstverlichting van de rugzak. Het loopt vreemd. In het donker, op de tast. De paden waarover ik loop zijn geasfalteerd, geen zicht nodig. Ik kruis een weg. Een auto stopt niet voor mij. Ik ben op mijn hoede. In het Scheveningse Woud dat ik volgens mij doorkruis waart een schemerig licht. Dwaallicht van omtrekkende snelwegen en sportvelden, blijkt al snel. Ik loop wat rondjes, zinloos, doelloos, wezenloos. Nepnatuur in een stadscorset. Een vierdubbele asfaltvlakte voor me, vol verkeer, geen idee waar ik ben. Ik vind rechts van me een tunnel, herken aan de andere kant Holland op zijn smalst, Madurodam. Weer iets verder duik ik onder een regeringsgebouw van Verkeer en Waterstaat, volgens mij, erachter een villawijk, half verlicht, nog steeds een luxe loopondergrond, wat hard. Dan stijgt het, eindelijk wat weerstand. Ik lijk over een soort verdwaalde duin te rennen, zoek het hoogste punt op en daal af naar zo laag mogelijk, om daarna de bult een paar keer van meerdere kanten te nemen, hard naar boven, dribbelen naar beneden. De donkerte met stadslicht went, de ondergrond blijft saai, de stad te aanwezig. Ik keer terug naar Madurodam en de bosschages erachter en loop de laatste paar honderd meter rustig uit. Vreemde ervaring, zoveel asfalt bij elkaar. Ingeperkte bomen, speeltuinhindernissen die wippen, schommelen en glijden, hondepoepzones en verradelijke stoepranden. Dit is ook lopen, lijkt het, maar ik weet niet of dit voor herhaling vatbaar is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten