Allez Henry!

Terra incognita

Soulmates
Henry moet New York en de marathon. Niet handig met twee recent geopereerde benen en nog meer malheur. Maar hij moet kilometers maken. Op vrijdagmiddag gaat hij mee met ons. Chouchou, ik en Nicole wachten hem op. Met een pijn vertrokken grimas stapt hij van zijn scootertje. Dat begint goed. Dan de modder in. Het bos helt, Henry verkrampt, nu al, nog een paar uur te gaan.

Hard gaat het niet. Henry hapert, Nicole is ook niet helemaal warm, Chouchou tuft lekker door. Iedere helling verder is een kruistocht voor de Marathonman. No pain no gain, maar zoveel pijn lijkt me geen goede voorbereiding. We zijn ver van Bauche en erg hard gaat het niet. Henry hangt al een tijdje tegen afhaken aan. Er is alleen weinig af te haken hier. We zijn te ver van huis. We stoppen een minuutje onder een kruisbeeldje. Jezus knikt met een blik van verstandhouding naar Henry. Soulmates. Als we doorgaan doe ik mijn lamp aan. Dat helpt. Na een lange afdaling over een veldweg ben ik Henry achter me kwijt. Ik loop een stuk terug, op zoek naar zijn licht. Al snel zie ik twee lampjes uit een bosje komen. Het gaat nauwelijks nog vooruit. Henry kreunt, geeft op. Zijn lijf weigert. We spreken af dat hij via het asfalt via Crupet naar Bauche loopt, de directe weg, nog een kilometer of vier. Met zijn drieen lopen we ons voorgenomen rondje verder, via het kasteel van Ronchinne, een stuk hoger. Bijna boven valt Nicole om. Zij heeft geen licht. Onhandig in deze duisternis, het pad is niet makkelijk, licht geen luxe. Haar kuiten verkrampen. In het laatste stuk naar boven blijft Nicole in het midden van onze lichtbundels. Ronchinne is magisch verlicht, duisternis met een mistige voorbode van regen. Nu alleen nog Vernatte. Het is maar goed dat Henry voor de veilige optie ging. Na een laatste zweetpartij keren we Vernatte de rug toe, vinden de bewoonde wereld terug in Bauche en Henry bij zijn scooter.

http://www.runmap.net/route/731482#lat=50.36386&lng=4.95552&zoom=12&type=1