Buitenspelen

Mist, modder, regen, smeltwater, sneeuw, ijs en Chouchou

Kniehoog

Het weer doet uiterst geheimzinnig. Het is een graad of tien, schat ik, en het regent en mist. Het pakket Kerstsneeuw is bij lange na nog niet gesmolten. Hier en daar loop ik met Chouchou door kniehoge sneeuw. Bij een lager gelegen deel van een glooiende vallei boven Crupet loopt ons pad door een overstroomde beek, die mythische proporties heeft aangenomen. De regen en het smeltwater laten alle beekjes en rivieren exploderen, maar van dit geval dat tien meter breed is geworden kende ik het bestaan tot vandaag niet eens. Ik heb het droge voeten idee al een half uur geleden opgegeven. In Crupet deed ik mijn schoenen nog uit op een waadplek in het dorp zelf, maar de droge voetenpret bleek van korte duur: Zelfs het stuk asfalt na het dorp is voor de helft ondergelopen met water, dat zich tussen barrières van smeltende sneeuw een weg baant naar beneden. België zakt weg in het moeras, en dat is vandaag niet alleen een politiek statement.

Bij de brede waterplek kijk ik naar Chouchou. Hij kijkt me uitdagend en van binnen licht juichend aan. Droge voeten? Forget it! Ik kijk even naar mijn nog slechts vochtige schoenen en stap dan het enkelhoge water in. De temperatuur van het water valt mee, het is in ieder geval boven nul. Bijna aan de overkant stap ik in een kuil en het water stijgt tot net boven mijn knieën. Gelukkig blijf ik overeind.

Het voordeel van natte sokken is dat je geen vrees meer hebt voor natte sokken. De sneeuwmodderhel iets verderop valt daarom eigenlijk wel weer mee. Verder dan enkeldiep wordt de koude slurrie nooit en sneeuw, ijs en modder vormen een interessante afwisseling.

Omhoog naar het kasteel van Ronchinne merk ik dat Chouchou moeilijker gaat lopen. Hij wilde drie uur op de been blijven maar dat leek me wat veel. Eerst de magische twee uur maar weer eens slechten, een allerlaatste test voor het been.
Knie doet vrolijk mee en hem verklaar ik definitief genezen als we tot bij Vernatte zijn afgedaald. De enkel geeft zachtjes nog acte de presence, maar gezien het stoere parcours van vandaag mag dat van mij ook wel. Na Chouchou in Bauche te hebben achtergelaten rest mij nog een miniverrassing vlak bij huis. De Bocq stroomt over tweehonderd meter over het pad, en ik heb geen zin om weer scheenhoog door de bruine zooi te moeten waden. Gelukkig is de doorgang hogerop het talud een stuk beter. Na wat boomklimmerij over omgevallen struweel bereik ik mijn huis.


http://www.runmap.net/route/787379