Zweten...
Gas geven
Nog een uurtje. De club was massaal op pad zondagochtend. Ik heb me twee uur vermaakt met het bestuderen van alle verschillende technieken van iedereen. De powersprongen, het geslof, de eendendribbel en Henry die naar aandacht hunkerend onder de brug door het water overstak in plaats van óver de brug. Henry’s streken wennen...
Na het officiële rondje wil José nog wel met mij teruglopen naar huis. Ik weet het, José en ik samen levert altijd iets competitiefs op. Ook Chouchou voelt het, en – verstandig- laat het ons lekker met ons tweeën uitknokken. Na een half uur steken we de Maas over bij Houx. Daarna gaat het flink naar boven richting Blocqmont. Halverwege moet José lossen. En dan begint een kinderachtig spelletje. Ik stop om hem bij te laten komen en José loopt er hard overheen. Prima. Een tempoverhoging, een uitdaging. Maar we zijn nog niet helemaal boven. Ik bereken snel of ik hier al vol gas kan geven. Ik twijfel en wacht nog even. Als ik naast José ga lopen zie ik het zweet van zijn hoofd druppelen. Uit zijn neus en zijn mond hangen slierten en hij ademt grommend. Dit ziet er niet gezond uit. Terwijl ik bedenk dat we zo veel te hard lopen om nog thuis te komen voel ik dat José’s kaarsje begint te doven. Gelukkig maar. In de kleine afdaling die volgt loop ik een veilige afstand op José uit. Een stuk voor ons uit, zie ik het kapelletje op het hoogste punt. Dat haal ik nog wel, voel ik.
Bij het kapelletje vlak voor de asfaltweg rust ik even uit op een bankje. Even later komt José langsgesjokt. Dit keer houdt ook hij in: ‘Tu vas vite’, steunt hij. De ouwe leider van de troep begint zijn natuurlijke overwicht te verliezen. Vorige week in Bousval al en nu dit weer. Moeizaam proces van ouder worden. Misschien verstandiger van mij om er niet aan mee te doen en hem met respect voor laten gaan. Toch werkt dat niet zo. Kinderachtig he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten