ruim twee maanden na de sneeuwstorm op het strand
tegenlicht
Mijn fiets aan de paal bij de opgang naar het strand. Het is schraal weer, wind uit het noorden, richting de zon die in het zuiden staat. Het strand is een halfharde zandplaat, in de eb wat vermodderd. Het loopt als een dempende rubbermat vandaag.
Ik knijp mijn ogen dicht tegen het zonlicht en ontwaar tussen mijn wimpers door iets dat ook hardloopt. Dat is altijd gevaarlijk, dat moet ingehaald. Maar ik ben nog lang niet warm... Ik loop in, zie ik, en even later ben ik voorbij mijn voorganger. Ik loop veel sneller dan normaal in België. Maar dat was toch ook de bedoeling? Kort en snel. Dat is ook wel eens goed. Ik accepteer de realiteit en besluit dan maar voluit door te stomen naar Kijkduin. Door het felle tegenlicht zie ik weinig, maar het is eigenlijk niet eens zo vervelend om een keertje snel te lopen. Bij Kijkduin loop ik de duinen in en zet koers terug naar Scheveningen. Na drie kwartier sta ik weer bij mijn fiets, hijgend als een duinhert.
Gek gevoel, om iets in drie kwartier te lopen als je er ook makkelijk tien minuten langer over kunt doen. Het voelt wat half af, stoppen terwijl mijn lijf net stevig op stoom is gekomen. Ik zie op mijn horloge dat ik nog voldoende tijd heb om naar huis te fietsen en mijn spinning outfit te halen om nog een lesje te gaan droogfietsen. Dik een uur later fiets ik het laatste restje energie uit mijn lijf op de beats van slappe plaatjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten